Uit een kamerbrief van 13 april 2016 blijkt dat het overleg met de telecomsector over het opstellen van een gedragscode niet heeft geleid tot een gedragscode en vrijstelling van de Wet op het financieel toezicht.
De Wet op het financieel toezicht blijft van toepassing op de telecomsector. De minister heeft aangegeven dat de AFM, voor zover nodig, zal kunnen gaan aansturen op de naleving van de regels die uit de Wet op het financieel toezicht volgen.
Dat de Wet op het financieel toezicht van toepassing is heeft een grote invloed op deze markt. Uitgangspunt is dat het verstrekken van een telefoon - waarbij die telefoon gedurende de abonnementsperiode (in termijnen) wordt betaald - wordt aangemerkt als "krediet" in de zin van de Wet op het financieel toezicht. Hiervoor is in beginsel een vergunning nodig en er zijn diverse gedragsregels van toepassing.
Er zijn in dit verband twee belangrijk uitspraken van de Hoge Raad. Uit de eerste uitspraak bleek dat er sprake was van kredietverstrekking. De Hoge Raad heeft kort gezegd bepaald dat waar telecomaanbieders “gratis” telefoons in combinatie met een telefonieabonnement hebben aangeboden, er sprake was van (i) koop en verkoop op afbetaling in de zin van art. 7A:1576 e.v. BW; (ii) een krediettransactie in de zin van de Wck; en (iii) een kredietovereenkomst in de zin van art. 7:57 BW, voor wat betreft het onderdeel van de overeenkomst dat zag op de aankoop van de telefoon.
Uit de tweede uitspraak volgt wat de (civiele) gevolgen zijn. Dit komt erop neer dat de consument de telefoon terug zal moeten geven en dat de bedragen die voor de telefoon/het krediet zijn betaald niet door de consument verschuldigd zijn.
De Wet op het financieel toezicht blijft van toepassing op de telecomsector. De minister heeft aangegeven dat de AFM, voor zover nodig, zal kunnen gaan aansturen op de naleving van de regels die uit de Wet op het financieel toezicht volgen.
Dat de Wet op het financieel toezicht van toepassing is heeft een grote invloed op deze markt. Uitgangspunt is dat het verstrekken van een telefoon - waarbij die telefoon gedurende de abonnementsperiode (in termijnen) wordt betaald - wordt aangemerkt als "krediet" in de zin van de Wet op het financieel toezicht. Hiervoor is in beginsel een vergunning nodig en er zijn diverse gedragsregels van toepassing.
Er zijn in dit verband twee belangrijk uitspraken van de Hoge Raad. Uit de eerste uitspraak bleek dat er sprake was van kredietverstrekking. De Hoge Raad heeft kort gezegd bepaald dat waar telecomaanbieders “gratis” telefoons in combinatie met een telefonieabonnement hebben aangeboden, er sprake was van (i) koop en verkoop op afbetaling in de zin van art. 7A:1576 e.v. BW; (ii) een krediettransactie in de zin van de Wck; en (iii) een kredietovereenkomst in de zin van art. 7:57 BW, voor wat betreft het onderdeel van de overeenkomst dat zag op de aankoop van de telefoon.
Uit de tweede uitspraak volgt wat de (civiele) gevolgen zijn. Dit komt erop neer dat de consument de telefoon terug zal moeten geven en dat de bedragen die voor de telefoon/het krediet zijn betaald niet door de consument verschuldigd zijn.
RSS Feed
